{ppgallery width="150"}{/ppgallery}Parafię w Dębowie ufundował w roku 1372 właściciel jednej części Dębowa, Sędziwój Pałuka z Szubina, wojewoda kaliski, starosta generalny Wielkopolski. Tradycja zobowiązywała do opieki nad budynkiem kościoła i zabudowaniami probostwa właścicieli dóbr ziemskich, na terenie których znajdowała się parafia. Parafia Dębowo w tym względzie położona była wyjątkowo niekorzystnie, bowiem wszystkie wsie wchodzące w jej skład podzielone były pomiędzy kilku właścicieli ziemskich. Z tego powodu ówczesnym proboszczom trudno było wyszukać jednego opiekuna dla parafialnego kościoła, dlatego można wnosić, że drewniany budynek kościoła nie był na czas remontowany. Nie wiemy jakie były losy świątyni w latach 1372-1772. Pierwszy opis zachował się dla roku 1766.

Sporządzone wówczas sprawozdanie powizytacyjne kanonika de Mathy podaje, że drewniany kościół w Dębowie wymaga natychmiastowego, gruntownego remontu „w środku i na zewnątrz”.
Pierwszym proboszczem Dębowa, znanym z imienia, jest urzędujący tu w 1472 roku ks. Mikołaj. Imiona kolejnych księży pracujących tu, wyłaniają się z mroków historii około roku 1624. Probostwem dębowskim kierował w tym czasie ks. Grzegorz z Chodcza, a w latach 1652-1653 ks. Ambroży Paszkowski. Za jego czasów kościół w Dębowie otrzymał patronat Świętego Michała Archanioła. Następne imiona proboszczów okrył cień tajemnicy.
Od 1772 roku, z chwilą pierwszego rozbioru Polski, Dębowo przechodzi pod administrację pruską. U progu XIX wieku kościół parafialny w Dębowie wymaga natychmiastowego remontu. Z pomocą spieszy Jan Łakiński, określony w przekazach historycznych jako „pan tych ziem”.
W roku 1804 z własnych funduszy rozpoczął on w Dębowie, w miejscu starej drewnianej świątyni, budowę kościoła murowanego. Prace trwały około dwóch lat. Pierwsze nabożeństwo w murowanej świątyni zostało odprawione w 1806 roku. Obok kościoła fundator kazał wybudować plebanię, stodołę, oborę, owczarnię i dom organistowski. Po przeszło 40 latach użytkowania, świątynia wymagała natychmiastowego remontu, a budynki gospodarcze i organistowski popadły w ruinę.
Wyznania ewangelickiego właściciel ziemski z Dębowa, Hohmeier, na którym spoczywał obowiązek przeprowadzenia remontu świątyni, w roku 1850 oświadczył, że z braku funduszy nie podejmie się remontu budynków parafialnych i kościoła. Stan techniczny świątyni był na tyle zły, że w obawie o bezpieczeństwo wiernych, dnia 4 marca 1854 roku, kościół w Dębowie, decyzją landratury bydgoskiej, został zamknięty.
Ponowne otwarcie kościoła miało miejsce 15 września 1856 roku. Parafia dębowska na nowo się odradzała. W czerwcu 1864 roku świątynię wyposażono w organy, a pierwszym organistą, i kościelnym jednocześnie, był Tomasz Bąk.
W roku 1867 do parafii przybywa nowy proboszcz, ks. Weydmann. Działalność ks. Weydmanna zasługuje na uznanie i szacunek, bowiem wykazał się wielkim hartem ducha, uparcie remontując świątynię.
Owocna współpraca z właścicielem majątku Dębowo – Niemcem Martinim, pozwoliła proboszczowi, na koszt dziedzica, w roku 1871 zbudować dom mieszkalny dla organisty, a w roku 1873 i 1887 przeprowadzić remonty kościoła.Ze sporządzonego w 1889 roku opisu dowiadujemy się, że w wieży przylegającej do fasady kościoła znajdują się dwa dzwony, a we wnętrzu świątyni są trzy ołtarze: wielki z obrazem św. Michała, poboczne – jeden Najświętszej Marii Panny, drugi Pana Jezusa. Wyposażenie uzupełnia chrzcielnica i ambona prostej stolarskiej i rzeźbiarskiej roboty oraz kratki drewniane przed prezbiterium.
W roku 1898 rozpoczyna się generalne odnawianie kościoła za sprawą nowego proboszcza – ks. Bronisława Greinerta i hojności parafian.
Kościół został gruntownie wyremontowany, wybielony, chór odnowiony, posadzka – nowa, cementowa. Trzy nowe ołtarze – rzeźbione, bogato złocone i polichromowane. Wielki ołtarz – obraz św. Michała z dwiema figurami bocznymi św. Piotra i św. Pawła. Po lewej stronie kościoła ołtarz boczny z figurą M.B. Królowej Rajskiej, po prawej ołtarz boczny z figurą św. Józefa. Ustawiono nową chrzcielnicę i rzeźbioną i bogato złoconą nową ambonę. Pozostały do wymiany małe organki, których nie da się już remontować. Nowy wystrój ustawiono w kościele w listopadzie 1900 roku.
W roku 1934 ks. Kazimierz Kaczmarkiewicz, proboszcz dębowskiej parafii, rozpoczyna budowę nowego kościoła, wg projektu poznańskiego architekta Cybichowskiego. Bryłę nowego kościoła dobudowano do starego kościoła, który w nowo budowanym stał się boczną kaplicą. Nowo wybudowany kościół, był w dniu 2 października 1938 roku konsekrowany przez Prymasa Polski Kardynała Augusta Hlonda. Kościół w Dębowie jako pierwsza świątynia w kraju otrzymał relikwie kanonizowanego w 1938 roku przez papieża Piusa XI, świętego Andrzeja Boboli i relikwie świętego Wojciecha.
W okresie od września 1939 roku do stycznia 1945 roku, kościół w Dębowie podzielił los innych świątyń na obszarze ziem wcielonych do Rzeszy – został zamknięty.
W dniach 18-19 września 1950 roku została przeprowadzona pierwsza po wojnie wizytacja arcypasterska przez księdza Prymasa Stefana Wyszyńskiego.
W roku 1966, 18 grudnia, dziekan nakielski, ks.Edmund Matz, poświęcił obraz M.B. Częstochowskiej, który umieszczono w ołtarzu głównym. W 1975 r. dekretem kard. Stefana Wyszyński wyłączono z parafii św. Michała Archanioła w Dębowie wioski: Anieliny, Łodzia oraz większą część Śmielina i utworzono z nich parafię bł. Czesława w Śmielinie.
5 marca 1977 roku w świątyni dębowskiej pojawił się tzw. „ołtarz soborowy”, wykonany przez Kazimierza Michalskiego z Wągrowca.
W roku 1981 nowy proboszcz, ks. Mariusz Jankowski, rozpoczyna remont kościoła i porządkowanie cmentarza oraz remont plebanii.
W 1997 r. w Dębionku, który oddalony jest o 8 km od kościoła parafialnego utworzono w dawnym zborze protestanckim kaplicę filialną p.w. Miłosiernego Chrystusa.
Obecnie do parafii dębowskiej należą: Dębowo, Dębionek, Broniewo, Małocin i część Śmielina.

{ppgallery}debowo/galerie/kosciol/stare{/ppgallery}











Wykaz proboszczów pracujących w parafii Dębowo.
  1. ks. Mikołaj 1472 r.
  2. od 1473 do 1623 brak danych
  3. ks. Grzegorz z Chodcza ok. 1624 r.
  4. ks. Ambroży Paszkowski lata 1652 – 1653
  5. od 1654 do 1839 brak danych
  6. ks. Kaszyński ok.1840 r.
  7. ks. Kodziszowski ok.1843 r.
  8. ks. Klemens Wroński
  9. ks. A. Wallek  1857 r. – listopad 1858 r.
10. ks. Arendt  do 1867 r.
11. ks. Weymann ok. 1867 – 1889 r.
12. ks. Jan Chryzostom Dziubek  11.X.1889 r. – V.1891 r.
13. vacat od maja 1891 r. do 1897 r.
14. ks. Bronisław Greinert od 1897 r. – 1907 r.
15. ks. Stanisław Klarowacz od 1907 r. do października 1908 r.
16. ks. Jan Dratwa od 4.X.1908 r. do 1.X.1912 r.
17.     vacat od 1.X.1912 r. do 31.III.1913 r.
18. ks. Kazimierz Pause od 1.IV.1913 r. do 1919 r.
19. ks. Dionizy Bielski od 1919 r. do 1927 r.
20. ks. Kazimierz Kaczmarkiewicz od 1927 r. do 1.IX.1939 r.
21. ks. Kazimierz Kaczmarkiewicz od 1945 r. do 1949 r.
22. ks. Marian Jernajczyk od 1949 r. do 1958 r.
23. ks. Zenon Neumann od 1958 r. do 1968 r.
24. ks. Heliodor Grabias od 1968 r. do 1977 r.
25. ks. Marian Mikołajczak od 1977 r. do 1980 r.
26. ks. Mariusz Jankowski od 1980 r. do 2011 r.
27. ks. Roman Lidziński od 2011 r. do 2013 r.
28. ks. Waldemar Krawczak od 2013 r. do
29. ks. Krzysztof Wiśniewski od

Szczegóły

Odsłon: 10134